Karlmaður dæmdur í 4 ár og......

.......ég hef ekki sé mikið af þessu í fjölmiðlum. Sem mér finnst einkennilegt einsog þetta er óvenjuhár dómur.

Hvernig stendur á því að umhverfislýsingar eru það vel sagar frá að maður veit orðið nokkuð vel hvar brotið var framið. Hvað þá að fórnarlambið var á árgangsmóti.  Þótt enginn nöfn eru nefnd, heldur bókstafir. þá þrengist frekar mikið hringurinn hjá okkur Vestmannaeyingum. Sjáið bara sjálf hér

Svo er lýsing á þessu atburði alveg hryllilegur, svo hryllilegur að lögreglumaðurinn sem tók á móti henni hefur aldrei sé annað eins ástand hjá konu, eftir 20 ára reynslu hjá lögreglunni...

Ætla að taka það bessaleyfi að sýna ykkur niðurstöður dómsins og dómsorð.

Niðurstaða.

         Ákærði hefur viðurkennt að hafa  haft samfarir við kæranda en heldur því fram að það hafi verið með fullum vilja hennar.  Hefur ákærði lýst því að hann hafi blikkað kæranda í lok dansleiks á A, þau farið saman út og haft samfarir bak við hús.  Hafi kærandi í fyrstu legið á bakinu en síðan hafi hún farið á fjóra fætur og ákærði haft samfarir við hana þannig.  Hafi samförunum síðan lokið þannig að kærandi hafi legið á bakinu.  Ákærði kannast ekki við að hafa haft endaþarmsmök við kæranda, en samkvæmt gögnum málsins fannst sæði ákærða í endaþarmi hennar.  Ákærði telur að liðið hafi um 20 mínútur frá því þau hittust þar til samförunum lauk.  Fram kom hjá ákærða að hann hefði ekki þekkt kæranda áður og ekkert getað rætt við hana þar sem  hann tali hvorki ensku né íslensku.  Ákærði mundi ekki eftir því að kærandi hefði kastað af sér vatni þarna á vettvangi.  Hann kvað hafa sést greinilega að kærandi var ekki edrú en honum fannst hún ekki hafa verið mjög ölvuð. Hann kvaðst sjálfur hafa drukkið nokkra bjóra og því ekki verið edrú. 

         Kærandi  hefur komið fyrir dóm og lýst því að hún muni mjög takmarkað eftir því sem gerðist.  Hún kvaðst muna eftir því að hún hafi dansað við vinkonu sína á A en að öðru leyti mundi hún ekki eftir veru sinni þar.  Hún kvaðst muna eftir því að hafa legið á grúfu og fundið gífurlegan sársauka, en hún kvaðst ekki hafa gert sér grein fyrir hvaðan hann kom.  Hún kvaðst næst muna eftir sér á gangi og þá hafa tekið eftir því að hún var bara í einum skó. Þá kvaðst hún muna eftir lögreglustöðinni og rödd lögreglumanns. Hún mundi eftir vinkonu sinni á lögreglustöðinni en hún mundi ekki eftir því þegar hún fór á sjúkrahúsið.  Hún kvað hafa farið að rofa til hjá sér þegar hún var í skoðun og var að gefa blóð- og þvagsýni.  Hún mundi ekki eftir því að hafa talað við E lækni.  Meira kvaðst hún ekki muna frá umræddu kvöldi.  

         Þeim tveimur lögreglumönnum sem afskipti höfðu af kæranda á lögreglustöðinni ber saman um að hún hafi verið í mikilli geðshræringu og hafi í fyrstu verið erfitt að ná sambandi við hana.  Hún hafi síðan sagt þeim að hún hafi verið að dansa við útlending á A sem hafi verið grannur og dökkhærður og talað ensku.  Hún hafi síðan farið út og ætlað að pissa bak við bankann en þá hafi umræddur útlendingur komið, hrint henni niður og nauðgað henni.

         Vinkona kæranda, sem kom á lögreglustöðina henni til aðstoðar, ber að kærandi hafi síendurtekið að hún hafi farið bak við að pissa og hafi hún ekki vitað fyrr en útlendur maður hafi ráðist á hana og nauðgað  henni.  Hafi kærandi verið í algjöru losti, endurtekið þessa frásögn ítrekað og sýnt henni hvernig hann hafi rifið í hár hennar og haldið henni niðri.  Kvaðst hún hafa orðið vör við miklar breytingar á kæranda og fannst hræðilegt að sjá lífsneista hennar slokkna.

         E, læknir, hefur lýst því að kærandi hafi verið í mjög slæmu ástandi við komu á sjúkrahúsið, eiginlega í sjokki.  Hafi hún skýrt svo frá að henni hefði verið nauðgað af útlendingi við G er hún hefði farið þar bak við til að pissa.  Að mati E var frásögn kæranda mjög trúverðug og kvað hann áverka hennar samrýmast því að henni hefði verið haldið niðri aftan frá.  Þá hafi hún borið öll einkenni kreppu og spennu.  Miðað við ástand kæranda taldi E ólíklegt að áverkar hennar hefðu getað komið til við samfarir án ofbeldis.

         T, sálfræðingur, segir kæranda uppfylla öll skilyrði áfallastreituröskunar, en hún mun hafa hitt hana þremur dögum eftir atvikið og hafi hún þá verið í mjög miklu áfalli.  Þá bendi líkamleg einkenni og mikill kvíði ekki til þess að um hefðbundinn móral væri að ræða.

         Valgerður Magnúsdóttir, sálfræðingur segist hafa greint kæranda með langvarandi áfallaröskun, en um sé að ræða geðrænt ástand, viðbrögð við áfalli.  Þá kvað hún algengt að konur sem verði fyrir nauðgun fái einhvers konar meltingartruflanir sem hefti þær verulega í daglegu lífi.  Hún kvaðst ekki hafa séð neitt í fari kæranda sem bendi til þess að hún eigi við ranghugmyndir að stríða og heldur ekkert séð sem bendi til þess að hún sé að gera sér þetta upp.  Valgerður kvað minnisleysi vel þekkt hjá þeim sem lendi í atvikum af þessu tagi.

            Kjartan B. Örvar, læknir, segist hafa greint hjá kæranda starfræna truflun í endaþarmshringvöðvanum sem hann taldi afleiðingu ofbeldis á þessu svæði.  Væri þetta vel þekkt sem afleiðing af kynferðislegu ofbeldi.  Hann taldi orsökina án efa liggja í taugakerfi þarmanna, en hins vegar skipti áhrifin frá miðtaugakerfi, og þar með andlegar ástæður, verulegu máli.  Þetta sé því bein afleiðing af ofbeldinu, en samt sem áður algerlega afbrigðileg svörun vöðva þarna niðri sem hægt sé að mæla.  

         Ekki hefur fram komið að nokkur samdráttur hafi verið með ákærða og kæranda umrætt kvöld.  Vitnið U hefur þó borið að honum hafi fundist að þau hafi yfirgefið A saman undir lokun.  Hefur hann lýst því að kærandi hafi gengið á undan og ákærði á eftir.  Hann kvaðst ekki hafa orðið var við að þau töluðu saman og ekki varð hann var við snertingar á milli þeirra.  Ljóst er að kærandi var með áverka á endaþarmi og marbletti á útlimum, húðrispur og tognun á vinstra litlafingri og benda þessir áverkar eindregið til þess að hún hafi verið beitt kynferðislegu ofbeldi.  Þá er sannað með niðurstöðu alkóhólrannsóknar að kærandi var undir áhrifum áfengis.    Kærandi mun mjög fljótlega hafa gleymt atvikum og þegar hún gaf skýrslu hjá lögreglu kl. 15:10 sama dag og umrætt atvik varð skýrir hún frá á sama hátt og hér fyrir dómi. 

         Kærandi hefur ekki getað greint nánar frá atvikum fyrir dómi en að hún hafi legið á grúfu og fundið gífurlegan sársauka.  Hún hefur því ekki getað lýst þeirri háttsemi sem ákærða er gefin að sök.  Að mati sálfræðinga hefur kærandi greinst með áfallaröskun og mun minnisleysi þekkt hjá þeim sem verði fyrir kynferðisofbeldi.  Þá hefur kærandi greinst með starfræna truflun í endaþarmshringvöðva og að mati Kjartans B. Örvarssonar, læknis, er það vel þekkt afleiðing slíks ofbeldis.   Fer ekki á milli mála að kærandi hefur orðið fyrir gífurlegu áfalli.  Sannað er að ákærði hafði samfarir við kæranda en að mati dómsins er sú frásögn hans ótrúverðug að hún hafi viljað þýðast hann við þessar aðstæður án nokkurs aðdraganda eða orðaskipta þeirra á milli.  Þegar allt framanritað er virt og höfð hliðsjón af trúverðugri frásögn vitna fyrir dómi um samhljóða lýsingu kæranda á atburðum þykir ekki varhugavert að telja sannað að kærandi hafi lýst atvikum eins og þau komu henni þá fyrir sjónir.  Hefur ákærði því gerst sekur um þá háttsemi sem honum er gefin að sök í ákæru og þykir hún rétt færð til refsiákvæða þar. 

         Ákærði hefur ekki sætt refsingu áður svo kunnugt sé.  Ákærði hefur gerst sekur um hrottafengna árás á kynfrelsi kæranda með mjög alvarlegum afleiðingum fyrir hana.  Þykir refsing hans hæfilega ákveðin fangelsi í 4 ár.

         Kærandi rökstyður bótakröfu sína þannig að ákærði hafi nauðgað henni með hrottafengnum hætti og hafi hún hlotið alvarlega líkamlega og andlega áverka af þeim sökum.  Sé ljóst með hliðsjón af skýrslum lækna að afleiðingarnar séu mjög alvarlegar og hafi gríðarleg áhrif á daglegt líf kæranda.  Hún hafi enn ekki hafið fullt starf og þá hafi hún ekki getað einbeitt sér að viðbótarnámi sem hún hafði nýlega hafið. 

         Ákærði hefur gerst sekur um alvarlega meingerð gagnvart kæranda og á hún rétt á miskabótum af þeim sökum úr hendi hans með vísan til 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993.  Hér að framan hefur verið lýst mjög alvarlegum afleiðingum verknaðar ákærða á andlega og líkamlega heilsu kæranda.  Með hliðsjón af því þykja miskabætur til hennar hæfilega ákveðnar 2.000.000 krónur með vöxtum eins og í dómsorði greinir.

            Dæma ber ákærða til greiðslu alls sakarkostnaðar, sbr. 1. mgr. 165. gr. laga nr. 19/1991.  Þykja málsvarnarlaun skipaðs verjanda ákærða, Sigurðar Jónssonar hrl., hæfilega ákveðin 600.000 krónur að meðtöldum virðisaukaskatti og þóknun réttargæslumanns brotaþola, Páleyjar Borgþórsdóttur hdl. þykir hæfilega ákveðin 398.400 krónur að meðtöldum virðisaukaskatti og 17.200 krónur í útlagðan kostnað.  Þá greiði ákærði annan sakarkostnað samkvæmt yfirliti, 544.253 krónur.

            Hulda Elsa Björgvinsdóttir, fulltrúi ríkissaksóknara, flutti málið af hálfu ákæruvalds.

            Dómsuppsaga hefur dregist fram yfir lögbundinn frest vegna anna dómenda.

DÓMSORÐ:

 

            Ákærði, Andrzej Kisiel, sæti fangelsi í 4 ár.

      Ákærði greiði K 2.000.000 krónur í miskabætur auk vaxta skv. 8. gr. laga nr. 38/2001 frá 22. september 2007 til 18. febrúar 2008, en með dráttarvöxtum samkvæmt 9. gr. sömu laga frá þeim degi til greiðsludags.

            Ákærði greiði allan sakarkostnað, þar með talin málsvarnarlaun skipaðs verjanda síns, Sigurðar Jónssonar, hrl., 600.000 krónur að meðtöldum virðisaukaskatti og 398.400 krónur að meðtöldum virðisaukaskatti í þóknun til Páleyjar Borgþórsdóttur, skipaðs réttargæslumanns brotaþola auk annars sakarkostnaðar, 544.253 krónur